Od 1 stycznia 2020 r. na podstawie art. 18f ustawy o CIT dłużnicy są zobowiązani zwiększyć podstawę opodatkowania o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania, które nie zostało uregulowane oraz zmniejszyć stratę podatkową o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania, które nie zostało uregulowane.
Powyższego zwiększenia/zmniejszenia dokonuje się w zeznaniu podatkowym składanym za rok podatkowy, w którym upłynęło 90 dni od dnia upływu terminu zapłaty określonego na fakturze (rachunku) lub w umowie.
W trakcie roku podatkowego dochód stanowiący podstawę obliczenia zaliczki podlega bowiem zwiększeniu o zaliczaną do kosztów uzyskania przychodów wartość zobowiązania, które nie zostało uregulowane -art. 25 ust. 19 pkt 2 i ust. 22 ustawy o CIT.
Zgodnie z art. 18f ust. 10 ustawy o CIT, aby przepisy o uldze na złe długi miały zastosowanie, to m. in. transakcja handlowa zawarta powinna być w ramach działalności wierzyciela oraz działalności dłużnika, z których dochody podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W piśmie podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów z 12 września 2020 r., nr DD5.8221.14.2020 wskazano, że dla zastosowania przepisów o złych długach niezbędne jest, by zarówno dłużnik, jak i wierzyciel byli opodatkowani na terytorium Polski. Podobne stanowisko zostało zaprezentowane w interpretacji indywidualnej Dyrektora KIS z 11 marca 2021 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.557.2020.1.ANK, a także w interpretacji
z 5 listopada 2020 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.344.2020.AK.
Z powyższych dokumentów wynika, że w sytuacji, gdy polski podatnik nabył towary od kontrahenta zagranicznego, którego dochody z działalności podlegają opodatkowaniu poza terytorium Polski, to nie stosuje przepisów o złych długach w odniesieniu do zobowiązania wobec tego kontrahenta.
Comments